Εσύ μου έμαθες...

                         



Ε,ναι...Υπάρχουν και αυτές!Οι δύσκολες στιγμές.Σ'αυτές φαίνονται οι αντοχές...Σ'αυτές μπορεί και να λυγίσουν οι άνθρωποι.Έτσι άλλοι από αυτούς κλείνονται στον εαυτό τους ,άλλοι καταφεύγουν στην ποίηση,στη μουσική ή στη ζωγραφική.Και κάποιοι θα βρουν στο δρόμο τους αυτόν ή αυτήν που θα αποτελέσει το βάλσαμο στην ψυχή τους,να συναισθανθεί μαζί τους,να απαλύνει τον πόνο τους,να βιώσει την απόγνωσή τους και ίσως να βρει λύση στο πρόβλημά τους.Λέω ίσως γιατί κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει αν δεν το θελήσεις εσύ!Μία από αυτές ήμουν κι εγώ για σένα στις τελευταίες σου στιγμές.Και το έβλεπα αυτό,γιατί ήθελες να είσαι μαζί μου,με έπαιρνες τηλέφωνο και με έκανες να νιώθω ξεχωριστή επειδή μου έκανες χώρο στη ζωή σου.Έτσι άγγιζα την ψυχή σου και έπαιρνες δύναμη κι ενέργεια από μένα.Κι εγώ το ήθελα βέβαια  γι'αυτό ανταποκρινόμουν.Ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σου και τις καλές στιγμές,να γνωρίσω τις απόκρυφες γωνιές της ψυχής σου.Μα δεν πρόλαβα...πόσο άδικο θεέ μου!Και εγωιστικό!Καμιά φορά λέω μέσα μου ''καλύτερα''.Ίσως να πληγωνόμουν τόσο που να μη μπορούσα να επιστρέψω στον εαυτό μου.Όλα για κάποιο λόγο γίνονται τελικά.Όσοι έρχονται στη ζωή μας θέλουν κάτι να μας πουν,να μας μάθουν.Κι εσύ μου έμαθες...Μου έμαθες να νιώθω τα συναισθήματα στο μέγιστο βαθμό τους,μου ξύπνησες καινούρια ,μου έμαθες να ζω την κάθε στιγμή σαν να μη πρόκειται να υπάρξει άλλη.Να κάνω αυτό που θέλω ,τη στιγμή που το θέλω μ'ένα πάθος ανεξέλεγκτο και χωρίς να βάζω όρια και λογική.Χωρίς να σκέφτομαι το αύριο αν θα έρθει και τι θα φέρει.Και αν αυτό είναι ξαφνικό ή αναπάντεχο,καλό ή κακό ,ωραίο ή άσχημο.Αλλά με πλήγωσες...με πλήγωσες πολύ.Με πλήγωσες βαθιά.Άθελά σου ,βέβαια.Ξέρω πάντα ήμουν ευαίσθητη,ρομαντική και ονειροπόλα και από τη φύση μου ήθελα να ζω έντονα.Ήθελα να ζήσω έναν έρωτα μεγάλο και δυνατό κι έλεγα ''ας είναι και ''ανεκπλήρωτος'' ,αρκεί να τον ζήσω!Όμως μετά την απώλειά σου δεν τολμώ να κάνω τέτοιες σκέψεις.Η ίδια η ζωή σε προσγειώνει  και μάλιστα τόσο ανώμαλα που σταματάει ο χρόνος και βλέπεις τα πάντα αλλιώς.Μα συνεχίζεις να ζεις ,να είσαι εδώ ,να υπάρχεις ...κι όταν πατήσεις ξανά γερά στα πόδια σου,διεκδικείς και παλεύεις να γευτείς και να ζήσεις αυτά που θεωρείς πως η ζωή σου χρωστάει και ''ναι'' τα αξίζεις.Και έρχεται στο νου σου εκείνη η μικρή λέξη με την τόσο μεγάλη σημασία ''ΖΗΣΕ''.Ζήσε το ''τώρα'', ''φιλοσόφησε  αλλιώς τη ζωή Ειρήνη'' , μου'χες πει και μετά...έφυγες.

 
                      

Παράγοντας '' Τύχη ''

''Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα''...Έτσι δε λένε κάποιοι;Άλλοι πάλι λένε πως ''η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς'' και άλλοι σε συμβουλεύουν '' πάρε την τύχη σου στα χέρια σου''.Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι πραγματικά ισχύει.Συχνά εύχομαι στους άλλους αυτό το γουστόζικο σλόγκαν που λέει '' Nα'χεις τύχη, να'χεις τύχη κι η ζωή να σου πετύχει'', άλλες πάλι φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου λέγοντας ''συν Αθηνά και χείρα κίνει''.

Μα στη ζωή τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένεις.Έτσι συνέβη και στη δική μου. Δε μπορώ να πω όμως πως δεν είμαι τυχερή.Μπορεί τύχη για κάποιους να είναι όταν εκεί που δεν περιμένεις να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό στο εθνικό λαχείο και η πιθανότητα μία  στο εκατομμύριο σου φαίνεται ουτοπία τελικά σε  διαλέγει. Ή ακόμα τύχη είναι να βρεις τον άντρα ή τη γυναίκα  των ονείρων σου ή  να αρπάζεις τις απίστευτες ευκαιρίες που σου δίνονται  και να πετυχαίνεις τους στόχους σου όσο απραγματοποίητοι κι αν σου φαίνονται.Επίσης, τυχερός θεωρείται  αυτός που έχει την υγεία του και όλο  το σύμπαν συνομωτεί για να του πάνε όλα τέλεια.

Η προσωπική μου άποψη πλησιάζει πιο πολύ τους αρχαίους Έλληνες,σύμφωνα με τους οποίους η  τύχη ήταν θεά, κόρη του Ερμή και  της Αφροδίτης.

Και για μένα τύχη είναι τα πρόσωπα, οι άνθρωποι γύρω μου.Οι ισχυροί δεσμοί που έχω αναπτύξει με τους ανθρώπους ,το δέσιμο.Αυτούς που εγώ θεωρώ δικούς μου ανθρώπους.Κατά αυτή την έννοια είμαι λοιπόν , πολύ τυχερή .Έχω δυο υπέροχους γονείς που είναι δίπλα μου, σε κάθε μου βήμα.Τις αδερφές μου που είναι οι προεκτάσεις μου, το δεξί και το αριστερό μου χέρι. Τα ανίψια μου που τόσο λατρεύω,η συνέχεια ,το μέλλον μας.Τους γαμπρούς μου,οι κολόνες του σπιτιού.Τους συναδέλφους μου ,οι συνοδοιπόροι στη δουλειά ,η καθημερινότητά μου.Τους συγγενείς μου ,οι δεσμοί αίματος.Και τέλος τους φίλους ,οι πολύτιμοι θησαυροί της καρδιάς μου,αυτοί που δίνουν χρώμα στη ζωή μου.

Μια και μιλάω όμως για τύχη να πω πως σήμερα ήταν μια τυχερή μέρα για μένα.Αυτό που λένε η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται,ήρθε κι έδεσε.Θες η  καλή διάθεση που είχα με το ξύπνημα της μέρας , θες ο αγιασμός των υδάτων, μέρα Θεοφανείων σήμερα με  απίστευτη ηλιοφάνεια ,μέρα γεμάτη φως και όρεξη για ζωή.Μια μέρα που  με έκανε να πιστέψω πως γίνονται και θαύματα.Ναι,τα θαύματα μέσα μας!Η καλή διάθεση,η ηλιοφάνεια στην ψυχή μας, ο τρόπος σκέψης ,η αξία που δίνουμε στη στιγμή,τα δυνατά συναισθήματα και άλλα πολλά.Μα και στο δρόμο μου κυριολεκτικά. Έχοντας λοιπόν την τύχη με το μέρος μου και  καθώς ανηφόριζα  με τις φίλες μου  προς την πλατεία του Μοναστηρακίου για τα διονυσιακά δρώμενα ,βρήκα 10 ευρώ.Ιδού και η απόδειξη.

Για μια στιγμή φώναξα  προς τους γύρω μου:''Παιδιά έχασε κανείς 10ευρο;'' γιατί  όσο μικρή αξία κι αν έχει ένα 10ευρο είμαι σίγουρη πως θα λείψει από αυτόν που έπεσε.Και αφού απάντηση δεν πήρα, ευθύς με χαρά και πολύ γέλιο ξεφώνισα ''κορίτσια κερνάω καφέ''!Εδώ το βρήκα ,εδώ ας μείνει...έτσι για το καλό!Έγραψα λοιπόν και την ημερομηνία για να θυμάμαι τη μέρα αυτή και είπα:''Ας είμαστε αισιόδοξοι και ας πιστέψουμε σε θαύματα'!Γιατί όπως λέει και το τραγούδι τα θαύματα δεν είναι σπάνια αν έχεις μάτια να τα δεις.

Σχολείο ξανά...

Πόσο γρήγορα πέρασε  ο χρόνος των διακοπών και έφτασε  ο γλυκός Σεπτέμβρης ούτε που το κατάλαβα.Το καλοκαιράκι τέλειωσε  γρήγορα αυτή τη φορά νομίζω. Ούτε που πρόλαβα να το αποχαιρετήσω...Και να πω πως το μαρτύρησε η αλλαγή του καιρού, ψέμα θα 'ναι...

Ωστόσο μου αρέσει αυτή η περίοδος του ερχομού της νέας σχολικής χρονιάς.Συναντάς ξανά τους φίλους σου,τους συναδέλφους αλλά και πολλούς γνωστούς τους οποίους ''χάνεις'' το καλοκαιράκι ή δεν τους βλέπεις συχνά.Κι όταν επιστρέφεις τα καλωσορίσματα ,οι χειραψίες ,τα χαμόγελα ανταλλάσσονται και η πιο συχνή φράση που ακούς ηχεί καθημερινά στα αυτιά σου.

Έφτασε λοιπόν,ο καιρός να υποδεχτούμε τους παλιούς και νέους μαθητές στο σχολείο μας.Μια γλυκιά υποδοχή,ένα θερμό καλωσόρισμα είναι ότι καλύτερο για να νιώσουν οι μαθητές μας χαρούμενοι που γυρίζουν στο δεύτερο ''σπίτι'' τους, το σχολείο.

Αυτό που τους καλεί να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και να απολαύσουν τα γεμάτα ενδιαφέροντα μονοπάτια της νέας χρονιάς.

Σκέφτηκα λοιπόν, για να είναι η πρώτη μέρα πιο ευχάριστη να φτιάξω κι εγώ κάτι μικρό και συμβολικό  για τους μαθητές του ολοήμερου σχολείου. Εφόσον  για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά  είμαι υπεύθυνη για τα παιδιά αυτά που με ιδιαίτερη χαρά θα υποδεχτώ. Και μάλιστα αρκετά αυξημένα στον αριθμό από την περσινή σχολική χρονιά.

 Ελπίζω βέβαια να αρέσουν στους μικρούς μας μαθητές.'Αλλωστε ένα δώρο όσο μικρό ή μεγάλο και να είναι, είναι πάντα ευπρόσδεκτο ειδικά όταν δίνεται με  αγάπη!

Με αγάπη λοιπόν και μια γλυκιά αγκαλιά θα ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά και ας ελπίσουμε να 'ναι καλή για όλους,μαθητές,δασκάλους,γονείς!

Γιορτή λουλουδιών στο σχολείο μας!

   Την Τετάρτη 24 Μαΐου 2017 στην αυλή του 1ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμπακίου πραγματοποιήθηκε μια μικρή γιορτή αφιερωμένη στα λουλούδια και τα αρωματικά φυτά του τόπου μας.

   Τα παιδιά των μεγάλων τάξεων Δ’, Ε’ και ΣΤ’ εκδήλωσαν μεγάλο ενδιαφέρον και συμμετείχαν ενεργά στην ιδέα που είχαμε με την κυρία Ξένια, γυμνάστρια του σχολείου μας.

  Σημαντική επίσης βοήθεια πρόσφεραν κάποιοι από τους γονείς των παιδιών φέρνοντας γλάστρες με διαφορετικά είδη φυτών και λουλουδιών από τους κήπους τους. Έτσι η αυλή μας γέμισε χρώματα και αρώματα.

  Έγινε από πριν μια προετοιμασία για τη φροντίδα των φυτών από τα παιδιά όλων των τάξεων . Έτσι ανέλαβαν να φυτέψουν,να σκαλίσουν , να ποτίσουν και να τοποθετήσουν τις γλάστρες σε μέρος που να τις βλέπει ο ήλιος και να έχουν τον αέρα που χρειάζονται.

  

    Ωστόσο πολύτιμη ήταν και η βοήθεια που πρόσφεραν τα παιδιά του ολοήμερου σχολείου μας, τα οποία με όρεξη και μεράκι βοήθησαν στην κατασκευή και διακόσμηση της λατέρνας που φτιάξαμε για τις ανάγκες του χορευτικού, αλλά και τις ζωγραφιές που ετοίμασαν για το στολισμό του προαύλιου χώρου.

   Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους παρακολούθησαν τη γιορτή καθώς  και όλους όσους βοήθησαν να πραγματοποιηθεί με επιτυχία.

 Τα παιδιά μίλησαν για τα φυτά, τραγούδησαν και απήγγειλαν ποιήματα γι ΄αυτά, για  τις θεραπευτικές τους ιδιότητες αλλά και για τα λογής λογής λουλούδια.

   Τη γιορτή παρακολούθησαν όλοι οι μαθητές μας, πολλοί γονείς αλλά και οι μικροί φίλοι του νηπιαγωγείου μας που ζωγράφισαν, τραγούδησαν και χόρεψαν μαζί μας στο τέλος της γιορτής.

   Την παράσταση όμως ''έκλεψαν''κυριολεκτικά τα κορίτσια της ΣΤ' τάξης που χόρεψαν για εμάς''το γαρύφαλλο στ' αυτί'' από την ομώνυμη ταινία ''Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο''. Ξεσήκωσαν τα πλήθη και στο τέλος η γιορτή έμοιαζε με ξέφρενο πανηγύρι.
  Ας τις απολαύσουμε... 

Επιτέλους! '' 'Ασπρη μέρα!''

                                                    


Ε,ναι είναι φοβερό μετά από πολλά χρόνια είδαμε επιτέλους ''άσπρη μέρα!''Εκεί που όλα ήταν μαύρα κι άραχνα ,κρύα και παγωμένα, μέσα κι έξω απ'την καρδιά,ξαφνικά ο καιρός έκανε το θαύμα του και τα έντυσε όλα στα λευκά!

Ακόμα και η καρδιά έπαψε για λίγο να πονά αντικρίζοντας μαγεμένη τόση ασπρίλα!Το χιόνι ήρθε σαν χάπι ανακούφισης από τον πόνο των προηγούμενων ημερών.Μεγάλη απώλεια ο χαμός της πολυαγαπημένης μου θείας.Μορφή ταλαιπωρημένη και κουρασμένη από την ίδια τη ζωή.Ένας άνθρωπος ,ψυχή τε και σώμα τι δοτικός όσο κανείς μας.Πάντα με τον καλό το λόγο κι ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.Χαρακτηριστική φιγούρα ,γεμάτη ζωντάνια, κέφι για ζωή, χορό και γλέντι αλλά πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι και τον καφέ στο άλλο.Χέρια πληγωμένα που μόνο έδιναν, έδιναν ,έδιναν χωρίς να πάρουν.Ο Χριστός μας έλεγε : ''Ο έχων δύο χιτώνες δίνει τον έναν '' μα η θεία μου έδινε μέσα από την καρδιά της ακόμα και τον έναν , ό,τι κι αν είχε .Δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό της .Μάζευε κάθε πικραμένο και μοναχό και ήταν μάνα και αδερφή για τον καθένα. Είχε  για όλους μας μια μεγάλη αγκαλιά και μια τρυφερή κουβέντα να πει.'Ηταν άνθρωπος της προσφοράς .Έκανε παρέα και με τους νέους και με τους γέρους.Την ψυχή της κανείς μας δεν είχε.'Αλλά ο θεός την επέλεξε μέσα σε τόσους άλλους και μας την πήρε...'Ηταν η πιο μικρή από τα αδέρφια της μάνας μου αλλά  είχε την πιο μεγάλη καρδιά.'' Καλά είμαι παιδίμ, πουλίμ, γιαβρίμ και θα έρθω να σας δω...''οι τελευταίες της κουβέντες δυο μέρες πριν πεθάνει. Θείτσα μου,αγαπημένη ,υπάρχεις και πάντα  θα υπάρχεις σε όλα όσα άφησες πίσω σου,στο μυαλό και στην καρδιά μας. Καλό ταξίδι...

'Εχοντας τέτοιες σκέψεις στο μυαλό αντίκρισα με χαρά τις
 πρώτες νιφάδες  χιονιού που φανερώθηκαν κάνοντας την εμφάνισή τους ολοένα και πιο πυκνή.Χρειάστηκαν λίγες μόνο ώρες και τα μικροσκοπικά αυτά θαύματα του χιονιού τελείωσαν το έργο τους με εξαιρετική μαεστρία.

Φωτίστηκε ο τόπος,τα βουνά,τα δέντρα,οι στέγες,τα λιγοστά άνθη που απέμειναν.Άσπρισαν οι δρόμοι,στρώθηκε η αυλή,πάγωσαν οι τριανταφυλλιές από το κατάλευκο χιόνι που ευτυχισμένο πια πέτυχε το σκοπό του: να μας φυλακίσει μέσα στη φωλιά μας για το υπόλοιπο της μέρας.

Μια άσπρη μέρα που ευτυχώς κράτησε όσο έπρεπε...Ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να ταξιδέψω αργά πάνω στο απέραντο άσπρο τοπίο και όχι μόνο. Πετάχτηκα έξω στο άκουσμα παιδικών φωνών που με καλούσαν να παίξω.

Το θέαμα που αντίκρισα ήταν μοναδικό.Ο παγωμένος αέρας μου έγδερνε το πρόσωπο μα σαν παιδί κι εγώ γρήγορα υπέκυψα στο παιχνίδι του χιονοπόλεμου με τα κοριτσάκια της γειτονιάς .Φραπ και φρουπ ,γκαπ και γκουπ, και  οι χιονόμπαλες άρχισαν να χτυπούν ανελέητα ψάχνοντας το στόχο τους.Το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου.

Να το και το ανθρωπάκι μας, όλο γέλιο και χαρά που το ντύσαμε στα ζεστά!Τι να πει κι αυτό χαίρεται τόσο πολύ, μα η χαρά του κρατάει τόσο λίγο. Ώσπου να βγει ο ήλιος!Παρόλο αυτά μας κράτησε συντροφιά ξυπνώντας μέσα μας παιδικές αναμνήσεις και αισθήματα κρυμμένα.Θυμίζοντάς μας την αξία της στιγμής αλλά και την ίδια τη ζωή που θα συνεχίζεται πάντα,είτε με παρουσίες ,είτε με απουσίες.

Ένα τραγούδι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου θείτσα!

                                                            

 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

      Και να που έφτασε κι αυτή η στιγμή...
Είναι μερικές φορές κάποιες στιγμές δύσκολες. Ενώ κρατάνε τόσο λίγο, σε πλημμυρίζουν με συναισθήματα που διαρκούν τόσο πολύ...
    Σαν τη στιγμή του αποχαιρετισμού!
Σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς. Πάντα τους σιχαινόμουν γιατί τους βίωσα έντονα στο πετσί μου. Χρόνια ολόκληρα αποχαιρετούσα ανθρώπους δικούς μου μέχρι που αυτό έγινε συνήθεια.Μια κακιά συνήθεια.Μα κάνε κι αλλιώς αν μπορείς.

          ''Πιο καλά να φύγω πριν σε δω να φεύγεις''.
Κάπου το διάβασα αυτό μα δε μπόρεσα ποτέ να το εφαρμόσω.Και τώρα πρέπει να αποχαιρετήσω κι εσένα.Και τι να πω;Δεν έχω τίποτα να σου πω, αφού όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου.Οι λέξεις δε βγαίνουν. Μόνο τα συναισθήματα κυριαρχούν.Μάτια και αγγίγματα όλα αποκαλύπτονται.Δάκρυα καυτά, πόνος, λυγμοί, στενοχώρια,μια απέραντη σιωπή και ύστερα τίποτα...ένα πελώριο κενό.

    Α, ρε  ΞΑ  τι μας κάνεις ...'Ηταν ανάγκη να συμβεί αυτό;Ας το καταπιώ ! Πού θα πάει ,θα μου περάσει άλλωστε δε μπορείς να τα βάλεις με τη ζωή...έτσι είναι,  το'χω πει πολλές φορές '' έρχεται όπως είναι κι όχι όπως την περιμένεις''.
  Κι εσένα σχεδόν στα μισά του δρόμου,σου χτυπά την πόρτα δινοντάς σε μια ευκαιρία.Γιατί έτσι πρέπει να το δεις ,σαν ευκαιρία.
'Αρπαξέ την,ίσως σου βγει σε καλό.Ποτέ δεν ξέρεις.Αν και δε σε φοβάμαι εσένα...είσαι δυνατή...αντέχεις...
   Όλα εξαρτώνται από σένα.Έχεις ακόμα καιρό.Δώσε όλη σου τη θετική ενέργεια , διώξε καθετί αρνητικό εκεί που θα πας και ο φόβος και ο πόνος θα χαθεί!
  Ζήσαμε πολλές στιγμές,όμορφες και άσχημες!Κρατάω μόνο τις καλές και κράτα τες κι εσύ.Φύλαξέ τες  μέσα σου και μην τις αφήσεις να χαθούν ποτέ.Ούτε λεπτό, μ'ακούς; Γιατί μ'αυτές θα πορεύεσαι και γιατί , όπου κι αν πας ,όσο κι αν αλλάξει η ζωή σου,πάντα η ίδια θα'σαι.Δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά!

  Κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω μέχρι τη στιγμή που θα σε ξαναδώ!Γι'αυτό:''Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις.''

                        Μάτια μου πάντα να χαμογελάς !

                                 
                                        Σ'αγαπώ πολύ! 


                                Καλό ταξίδι, καρδιά μου! 

                                                                                                                             


                                       
                                             

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

                            ΘΑ    ΒΡΕΘΟΥΜΕ    ΞΑΝΑ



Είναι από τις βραδιές που θες να ζεις ξανά και ξανά!Που περιμένεις πώς και πώς τη στιγμή που θα βρεθείς με τις παιδικές σου φίλες, τις συμμαθήτριές σου, τις φίλες από τα παλιά, να μοιραστείς πραγματικές στιγμές απόλαυσης που συνοδεύονται πάντα με άφθονο γέλιο.

Μια τέτοια βραδιά ήταν και η χθεσινή.Μια προσμονή γλυκιά σαν μέλι, με καφέ ή μπύρα για αρχή κι έπειτα ό,τι άλλο τραβάει όρεξη η ψυχούλα σου, κοψίδια, ορεκτικά , ψητά, ούζο ή ρετσίνα και το καλύτερο πάντα για το τέλος, το επιδόρπιο.Αυτό το γλυκό κομμάτι  σου αφήνει πάντα μια ωραία αίσθηση, σου γεμίζει την ψυχή και την κρατάει ζωντανή μέχρι την επόμενη συνάντηση.

Είναι μερικές φορές κάποιες στιγμές...
Κι ας κρατάνε τόσο λίγο...

'Ημασταν κάποτε παιδιά και οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής χαραγμένες στο μυαλό μας.Παιδιά άλλης γενιάς, δεκαετία του '80, χρόνια νοσταλγικά, χρόνια αθωότητας και πολλές  παιδικές αναμνήσεις.

Χρόνια φίλες, διαφορετικές οι ζωές μας, οι συνήθειες, οι ασχολίες, τα θέλω μας αλλά και οι απόψεις.Δραπετεύουμε για λίγο από την καθημερινότητά μας μετά από προτροπή της μιας από τις λίγες που είμαστε και  η οποία μας μαζεύει κάθε χρόνο.(Να'ναι καλά!)

'Ολες εμείς που , όπου κι αν βρεθούμε αναστατώνουμε τους γύρω μας με τα γέλια και τα ξεφωνητά μας.Όλες εμείς που ερωτευτήκαμε, πληγωθήκαμε, δακρύσαμε, κάναμε μικρά ή μεγάλα ταξίδια στη ζωή μας , που ποτέ δεν είχαμε άλλοθι για τα λάθη μας, που αφεθήκαμε στο κύμα που μας παρέσυρε αλλά και που διεκδικήσαμε, χαρήκαμε, αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε ακόμη για τα απλά , τα καθημερινά πράγματα. Αυτά τα πράγματα που δεν είναι δεδομένα.Κι  αυτό  γιατί  τα  ωραιότερα  πράγματα δεν είναι π ρ ά γ μ α τ α!

Μόνο για τη στιγμή αυτή!Να μαζευτούμε όποτε και όταν αυτό είναι δυνατό, να φάμε , να πιούμε, να αισθανθούμε, να ξεβρακώσουμε την ψυχή μας , να λέμε,  να γελάμε, να μιλάμε για όλους και για όλα, μα κυρίως για τα δικά μας, άντρες , παιδιά, έρωτες, πολιτική, ακόμα και να τραγουδάμε, γιατί όχι;

Μικρές αποδράσεις από ό,τι μας καθορίζει.Αλλιώς δεν αντέχεται η ζωή.Θέλει κι αυτή το κατιτί της!Είναι ανάγκη επιτακτική!'Ετσι, ταξιδέψαμε στο παρελθόν ,μιλήσαμε για εμάς,για ό,τι μας βαραίνει αλλά και για ό,τι μας χαροποιεί.Για τις θεωρίες ,τα πιστεύω, τις αξίες αλλά και για τα όνειρα και  τις προσδοκίες  μας. Και προσπαθώντας κάπου να συναντήσουμε και το θεό καταλήξαμε στο συμπέρασμα:''Να'μαστε καλά, να περνάμε καλά, να συναντιόμαστε συχνά!''


         Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες τις παιδικές μου φίλες!